 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Мой дзед лячыў наварам зёлак,
Мыў валасень і рожу сек.
Круціў вяроўку ў колькі столак,
Хваробу гнаў з цяжкіх павек.
Ён ведаў прымаўкі-замовы
I верыў, што ў тых словах ёсьць
Ня толькі моц і дух здаровы,
Але таксама кроў і косьць.
I слова ў цела пругкім целам
Ішло, шаптанае ў цішы.
О, чары слова ў сьвеце белым
На чорны дзень, на боль душы!
Дзед шанаваў туманнасьць назваў –
У іх гаючы гук пяе,
Людзкія казкі пераказваў
I дадаваў яшчэ свае.
I з казкі дзедавай запала
Мне ў сэрца цёплая любоў.
Мой верш запоўнены запалам.
Я чую сілу добрых слоў.
Але інакшая замова,
Ды не з вадою, не з агнём,
Мая тут песенная мова
Цяпер ня пасьвіцца ягнём.
Гукну – і слова зашугае
I запаветам запяе.
Ці-ж гэта спадчына благая?
Паўсталі радасьці мае.
Азваўся голас маіх продкаў,
Як вецер восеньскім лісьцём.
Кажу я проста і каротка:
– Шукаю слова пачуцьцём.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
